Алесь Гарун (сапр.
Прушынскі Аляксандар), нарадзіўся 11.03.1887 г. у
фальварку Новы Двор (цяпер у межах Менска) у сям'і
чорнарабочага.
Скончыў гарадскую
прыходскую навучальню ў Менску (1897), вучыўся ў
рамесніцкай навучальні. З 1902 г. працаваў сталяром
у розных майстэрнях і на мэблевай фабрыцы ў
Менску. У 1904 г. уступіў у партыю эсэраў і актыўна
ўключыўся ў падпольную рэвалюцыйную дзейнасць. У
1907 г. арыштаваны і высланы на пасяленне ў Сібір,
дзе займаўся сталярнай і цяслярнай працай.
Ссылку адбываў у Кірэнскім павеце Іркуцкай
губерні. У 1914 г. працаваў на Лене вадалівам. З 1915 г.
- на залатых капальнях у Бадайбо, дзе сустрэў
Лютаўскую рэвалюцыю. Там быў абраны дэпутатам
Савета Ленінскай золатапрамысловай акругі. У
Менск вярнуўся ў верасні 1917 г., у 1918 г., у час
нямецкай акупацыі, рэдагаваў газету «Беларускі
шлях». У 1919 г., пасля захопу Менска палякамі, стаў
сябрам так званай Беларускай вайсковай камісіі.
У 1920 г. цяжка хворы вывезены ў Кракаў.
Памёр 28.07.1920 г.
Пісаць вершы пачаў змалку.
У друку дэбютаваў вершам «Маці-Беларусі» ў 1907 г.
(газета «Наша ніва»). Вершы, апавяданні
публікаваліся ў газетах «Наша ніва», «Беларус»,
«Вольная Беларусь», у калектыўных зборніках і
календарах. Выйшаў зборнік паэзіі «Матчын дар»
(1918, 1929, факсімільнае выданне ў 1988), у 1920 г. -
зборнік «Жывыя казкі», куды ўвайшлі тры п'есы для
дзіцячага тэатра: «Хлопчык у лесе» (ставілася ў
Вільні ў 1921), «Шчаслівы чырвонец» і «Дзіўны
лапаць, або Не ўсё тое порах, што ў пораху ляжыць».
У Вільні асобным выданнем выйшла паэма «Мае
коляды» (пад псеўданімам А.Сумны, 1920). Выступаў у
друку і як публіцыст. |
